چگونه می توان حملات پانیک را درمان کرد

حملات عصبی

درمان حملات پانیک به اندازه کنترل آن چالش آور به نظر می رسد. با این حال، با یک رویکرد سیستماتیک و پیروی از چند تکنیک ساده، حملات پانیک می توانند قابل کنترل شوند.

در این مقاله، به درک درستی از عوامل ایجاد حمله پانیک و درمان آن خواهید رسید. همچنین می توانید در مورد گزینه های درمان بالینی و تمرینات و تکنیک هایی بیاموزید، که فرد می تواند برای کنترل حملات پانیک خود چه در هنگام حمله و چه در زندگی روزمره خود برای کاهش احتمال وقوع حمله به کار گیرد.

چه چیزی باعث ایجاد حمله پانیک می شود

اگرچه حملات پانیک غالباً غیرقابل پیش بینی هستند و خود به خودی به نظر می رسند، با این حال عواملی وجود دارد که به عنوان محرک بالقوه حمله پانیک عمل می کنند.

خلق و خوی منفی یک عامل موقعیتی است که به افزایش احتمال بروز حمله پانیک کمک می کند. در مقابل، سطح عمومی اضطراب فرد یک عامل دیگر است که می تواند در پس زمینه کار کند، و احتمال حملات پانیک را بدون در نظر گرفتن عوامل موقعیتی افزایش دهد.

به عبارت دیگر، فکر کردن در مورد هر چیزی که به عنوان علت باعث ایجاد خلق و خوی منفی در ما می شود می تواند مفید باشد (به عنوان مثال، حوادث ناراحت کننده، استرس، داروهایی با اثر افسردگی)، در حالی که سطح عمومی اضطراب را می توان مانند یک عدسی بزرگنمایی تصور کرد که به نظر می رسد حوادث بی ضرر را به محرک های بالقوه تبدیل می کند.

گزینه های درمان حملات پانیک

گزینه های درمانی برای افرادی مناسب هستند که حملات پانیک را به دلیل یک بیماری بهداشت روانی بالینی قابل توجه مانند اختلال پانیک، تجربه می کنند.

اولین گزینه درمان چنین افرادی باید رفتار درمانی شناختی باشد، که یک روش درمانی متنوع شامل هر ترکیبی از مجموعه مداخلات درمانی است، که با هدف کمک به فرد در ارزیابی دوباره باورهای خود و طراحی مجدد ارتباط همیشگی بین عقاید و رفتارهای خود، شکل گرفته است.

همانطور که از نام آن پیداست، مداخلات بهداشت روان درگیر در رفتار درمانی شناختی می تواند در گروه شناختی یا رفتاری دسته بندی شود.

درمان های شناختی شامل شناسایی و از هم گسیختن باورهایی است که باعث ایجاد خلق و خوی منفی یا اضطرابی منجر به حملات پانیک شده، همچنین برای درک حملات پانیک به بیماران آموزش می دهد، و بین فرد و تجربیات وی فاصله روانی ایجاد می کند.

درمان های رفتاری می تواند شامل تکنیک های آرام سازی، تمرین چگونگی هدایت موقعیت های بالقوه تحریک کننده و مواجهه درمانی باشد، که در آن فرد از طریق یک تجربه مستقیم یا مجسم شده از یک موقعیت بالقوه محرک، با اطمینان هدایت می شود.

رفتار درمانی شناختی در اکثر موارد یک درمان موفقیت آمیز است و برای مدیریت حملات پانیک، که در آن کنترل روابط محرک بین باورها (به عنوان مثال، خلق و خوی منفی) و رفتارها (به عنوان مثال، پاسخ پانیک روان تنی) بسیار مهم است، مناسب می باشد.

Pexels/ Panic Attack

تکنیک های تنفسی

تمرینات تنفسی ابزاری است که در آن فرد می تواند با کنترل وضعیت جسمی، وضعیت روانی خود را کنترل کرده، و برای درمان حملات پانیک از آن استفاده کند. تنفس یکی از اساسی ترین رفتارهایی است که انجام می دهیم. این عمل یک شکل تأثیرگذار بازخورد از بدن به مغز است، که به تعیین احساس یا عملکرد ما در یک لحظه خاص کمک می کند.

با درگیر کردن آگاهانه الگوهای تنفسی که از حالت های آرامش و استراحت تقلید می کنند، ما از بدن خود برای برقراری ارتباط استفاده می کنیم که در آن ذهن ما باید در یک حالت آرامبخش مشابه قرار گیرد.

حتی اگر در یک موقعیت استرس زا قرار بگیریم، می توانیم از این واقعیت بهره ببریم که قسمت هایی از مغز ما متوجه تفاوت ایجاد شده نمی شوند، و اگر اطلاعات صحیحی به آن ها بدهیم، آرام می شوند.

تمرینات تنفسی زیادی وجود دارد که فرد می تواند انجام دهد. تنفس کنترل شده معمولاً شامل کمتر از 10 تنفس در دقیقه است، بیشتر تمرینات شامل کند شدن تنفس تا 5 تنفس در دقیقه، با استنشاق عمدی از طریق بینی و بازدم از طریق دهان است.

تصویرسازی هدفمند

تمرین ساده دیگر برای درمان حملات پانیک تجسم یا تصویرگری هدفمند است. در این تمرین، فرد به طور فعال یک محیط آرامش بخش را تصور می کند، خود را از افکار مضطرب ناشی از وضعیت فعلی منحرف کرده، و افکار دلپذیر ناشی از محیط تصور شده را جایگزین آن ها می کند.

هدف از این روش فرار یا انکار نیست. بلکه هدف این است که وقتی فرد احساس کند افکار اضطراب آور خود را توسعه می دهد، از آن ها دور شود و در عوض ذهن خود را به سمت افکار مثبت و آرامش بخش سوق دهد.

آرامش عضلانی پیشرونده

همچنین فرد می تواند از شل شدن عضلانی تدریجی استفاده کند، که در آن تمرکز خود از افکار اضطراب آور را عمداً به سمت بدن خود منحرف می کنند. این تمرین، تلفیقی از ایده های پشت تمرینات ارتباطی و تنفسی است، و از بدن برای منحرف کردن افکار و آرامش ذهن استفاده می کند.

در آرامش عضلانی پیش رونده، فرد موقعیت راحتی را به دست می آورد که در آن بدن او تحت فشارهای جسمی قرار نگرفته، و تمام گروه های عضلانی وی در حال استراحت هستند. سپس به طور سیستماتیک عضلات بدن خود را گام به گام سفت و شل می کند.

هر قسمت از بدن باید قبل از حرکت و تکرار روند برای قسمت بعدی بدن، کشیده و برای مدت کوتاهی، به طور معمول حدود 10 ثانیه، نگه داشته شده و سپس آرام شود.

بیشتر بخوانید: آنچه که باید در مورد قاعده اوج-پایان بدانیم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.