کنترل فردی به طور قابل توجهی بر رفاه و بهزیستی افراد، و همچنین موفقیت واقعی در زندگی تأثیر می گذارد. اگرچه بسیاری از افراد با این مسأله موافق هستند که میزان بالایی از کنترل فردی سودمند است، اما کمک به افراد در زمینه کنترل بیشتر خود چالشی دشوار است که خود می تواند یکی از موضوعات جالب برای مطالعات امروزه باشد. آموزش کنترل فردی، مانند آموزش در هر حوزه ای، تحت تأثیر این سوال اساسی قرار می گیرد که آیا شخصی انگیزه بهبود کنترل فردی خود را دارد؟ تحقیقات اخیر نشان داده است که افراد از نظر شدت تمایل به کنترل فردی بهتر اختلاف نظر دارند. همچنین این تحقیقات برخی از عوامل موثر بر این تمایل را نیز نشان می دهند.
تمایل به کنترل فردی نشان دهنده تمایل به داشتن توانایی کنترل فردی بهبود یافته است. این میل تحت تأثیر خواسته های اجتماعی یا فرهنگی و همچنین انگیزه های درونی است. در یک مطالعه جدید به سرپرستی دانشگاه بار ایلان اسرائیل، دانشگاه کوئینزلند استرالیا و دانشگاه تگزاس در ایالات متحده، محققان تلاش کردند تا عناصری را که باعث می شود افراد تمایل بیشتری برای کنترل فردی داشته باشند، کشف کنند. کنترل فردی مهم است، اما ممکن است افراد فقط انگیزه داشته باشند که تحت شرایط خاصی کنترل خود را بهبود بخشند.
این تحقیق شامل چهار مطالعه جداگانه بود. در تمام مطالعات، افراد با ویژگی کنترل فردی کمتر، تمایل بیشتری برای کنترل فردی داشتند. یعنی افرادی که دائما معتقدند که دچار کمبود کنترل هستند، دوست دارند کنترل فردی بیشتری داشته باشند (نشان دهنده کمبود). مهم تر اینکه، این چهار مطالعه نشان داد که میل به کنترل فردی نیز به این احساس افراد که برای دستیابی به اهداف فعلی خود کنترل فردی لازم است (منعکس کننده ضرورت)، بستگی دارد.
در مطالعه اول، ضرورت با ترس بیشتر از عدم موفقیت در نرسیدن به اهداف بیان شد، و در مطالعه دوم این امر با تطبیق میل برای کنترل فردی با دستیابی به اهداف در آینده نزدیک بیان شد. مطالعات سوم و چهارم از طرح های آزمایشی استفاده کردند، و نشان دادند که تصدیق اهمیت کنترل فردی بر اهداف فعلی (مثلاً با دانستن یک کار دشوار پیش رو) باعث افزایش تمایل به کنترل فردی می شود. به طور مشترک، یافته ها مسیرهای مختلف منجر به تمایل به کنترل فردی را به تصویر می کشند.
همچنین این مطالعه نشان داد که تمایل بیشتر به کنترل فردی منجر به اشتیاق بیشتر افراد برای ثبت نام در آموزش کنترل فردی می شود، و با این کار اهمیت کاربردی درک اساس این تمایل را برجسته می کند.
در مطالعه ای در سال 2017، دو نفر از نویسندگان مطالعه فعلی پیامدهای داشتن تمایل شدید به کنترل فردی را بر انجام وظایف کشف کردند. این تحقیق یک اثر جالب و عجیب را نشان داد که به موجب آن اشتیاق برای کنترل بیشتر خود منجر به اختلال در عملکرد فرد در مواجهه با چالش های دشوار خود در زندگی می شود.
کسانی که خواستار کنترل فردی بیشتری در خود بودند، انتظار داشتند در انجام وظایف خود عملکرد بدتری داشته باشند، و بنابراین منصرف می شدند. در چارچوب این مطالعه، ممکن است این سوال به وجود آید که اگر کنترل فردی منجر به عواقب وخیمی می شود، چه عواملی باعث می شود که افراد تمایل بیشتری به آن داشته باشند. توضیحی که از یافته های فعلی ناشی می شود این است که تمایل در فرآیند رسیدگی به چالش ها اغلب خیلی دیر به وجود می آید، و شانس موفقیت نمی تواند بهبود یابد.
اشتیاق برای کنترل بیشتر خود می تواند منجر به کنترل فردی بهتر شود، اما تنها زمانی که این خواسته در خدمت یک پیشرفت طولانی مدت در بهبود فردی باشد. اگر این تمایل زمانی پیش بیاید که فرد به درجه بالایی از کنترل فردی نیاز داشته باشد، این تمایل می تواند مضر باشد.
برای اینکه تمایل به کنترل فردی تأثیرات مفیدی داشته باشد، باید در نقطه ای ایجاد شود که تغییر امکان پذیر باشد. تغییر کنترل فردی یک چالش بسیار دشوار است، و باید آن را مانند یک سفر و نه یک اتفاق یک باره و لحظه ای در نظر گرفت.
این یافته ها یک قطعه گمشده را در درک فرایندهایی که بر توانایی افراد در توسعه کنترل فردی بهتر حاکم هستند، اضافه می کنند. آن ها همچنین لزوم پرداختن به تمایل به کنترل فردی بهتر، و درک تأثیر آن در ایجاد رفتارهای واقعی با هدف بهبود کنترل فردی را نشان می دهند.
به صورت خلاصه می توان گفت که مطالعه بالا عناصر انگیزشی را نشان می دهد که میل فرد به بهبود کنترل فردی را برانگیخته است.
نویسندگان این تحقیق همچنین شامل پروفسور روی باومیستر از دانشگاه کوئینزلند، و دکتر جسیکا آلکوئیست از دانشگاه فنی تگزاس می باشند.
بیشتر بخوانید: تآثیر آموزش همدلی در بهبود خلاقیت
